सफर

० नवीन प्यासी

०००

जसै जहाज मभित्र गएर ल्याण्ड भयो, ओहो ! कति सुन्दर र भयानक संसार । जहाजको झ्यालबाट हेर्दैमा मोहित भएँ । जहाजको स्टार्ट अफ गरेँ । जहाजबाट बाहिर निस्किएँ । एयरपोर्ट शान्त छ । न सेक्युरिटी गार्ड, न चेकिङ, न केही वा कोही । पूरै लक डाउन छ संसार ।

एयरपोर्टबाट बाहिर निस्किएँ ।

छेवैमा ठूलो वस्ती रहेछ । वस्तीको गेटमा पुगेँ । भित्र प्रवेश गर्न लाग्दा एउटा मानिस मेरो अघि उभियो । कोहो यो मान्छे ? मनमनै प्रश्न गरेँ । तर, उसलाई केही भनिनँ । हेरिरहेँ । ऊ आफैं बोल्यो, 'स्वागत छ मेरो वस्तीमा । म यहाँको मेयर हुँ । मेरो नाम दु:ख हो ।'

दु:खले परिचय दिएपछि उसँगै वस्तीभित्र छिरेँ ।अलि पर पुगेपछि तीनजना मानिसले नमस्कार गरे । दु:खले भन्यो, 'ऊ भोक, ऊ अभाव, ऊ चाहिँ शोक । यिनीहरूले सदा सर्वदा तिम्रै साथमा रहने कसम खाएका छन् । आज चाहिँ तिमी यता आउँदैछौ भन्ने थाहा पाएर तिम्रो स्वागतका लागि अगाडि नै आइपुगेका हुन् ।'

'अनि मैले त यिनीहरूलाई कहिल्यै मेरो साथमा देखिनँ त ।' मैले भनिपठाएँ ।

'अँ, तिमीले देख्नेगरी यिनीहरू कहिल्यै प्रकट हुँदैनन् । यिनीहरू स्वरूप बदलिरहन्छन् । तर, सधै तिमीसँगै नै हुन्छन् ।'

बिहानै भएकाले वस्तीमा धुवाँ उड्न थाल्यो । चिया, नास्ता गर्ने समय हो यो ।  थालहरू, भाँडाकुँडाहरू बज्न थाले । वस्तीमा रित्ता भाँडाकुँडाको आवाजले बुझिन्छ, वस्तीमा अनिकाल लागेको छ । पुराना भत्किएका कलात्मक झ्यालहरूबाट भित्र स्पष्ट देखिन्छ । भित्र शन्नाटा छ । सुस्त सिर सिर चलिरहेको हावामा हामीसँगै हिँडिरहेको शोकमो लुङ्दरजस्तो टोपीको फेर फरफर नाचिरहेको छ ।  वस्ती कुनै भयानक युद्ध सकिने र निरन्तर हुने आँकलन गरिरहेजस्तो देखिन्छ । डरसरी आएको गुनगुन र भुनभुनले यही संकेत गर्छ ।

अलि पर चिया पसल देखा पर्यो । दु:खले प्रस्ताव गर्यो, 'जाऔं, एक एक कप चिया पिऔं ।'

हामी सबै त्यता लाग्यौं । चिया पसल अघि पुग्यौं ।

'मेयर साप, नमस्कार ।' चिया पसलेले नमस्कार गर्यो ।

दु:ख हात मात्र उठाएर नमस्कारको जवाफ दिँदै र चिया पसलेसँग परिचय गराउँदै भन्यो, 'यो चाहिँ अपुरो सपना हो । वर्षौंदेखि तिमीसँगै थियो । तिमीले यसलाई पूरा गर्नका लागि कयौं कोसिस गर्यौ, तर सकेनौं । र यतिकै छाडिदियौ । तिमीले बीबीए पढ्दाताकासम्म यो सँगै थियो । पछि बीबीए छाडेपछि यो अलपत्र पर्यो । तिमी त्यो वेला धेरै रोयौ पनि । उसको आफ्नै विचल्ली र तिम्रो आँखामा आँसु देख्न नसकेर सदाको लागि तिमीबाट अलग्गिएर यहाँ आइपुगेको हो ।'

म छक्क परेँ । के भनौं भनौं भयो । के बोलौं बोलौं भयो । अपुरो सपना चिया बनाइरहेको थियो । मैले ट्वाइलेट सोधें । उत्तर-पुर्वतिर देखायो । म ट्वाइलेट गएँ ।सुसु गरेँ । यस्तो अशान्त, अमूर्त, उदास वस्तीबारे मैले कहिल्यै कल्पनै गरेको थिइनँ । म ट्वाइेटबाट निस्किएर लुसुक्क उत्तर-पूर्वतिरै लागेँ ।

अलि पर पुगेँ । निकै परै पुगेँ ।

ओहो ! यहाँ त ठाउँ अनुसार सिजन फरक रहेछ । त्यहीँ पर त्यस्तो भयावह र उदास अनि पतझड ठाउँबाट आएको, यहाँ त वसन्त मस्त रहेछ ।

सेता गुराँसहरू फुलिरहेका डाँडाहरू । कसैले छपक्क रङ पोतेजस्तो । मानौँ न, होलीको छेकोमा कुनै अजनवीबाट रङको लोला खाएको उन्मत्त युवतीजस्तो । खोलाहरूमा हिउँ पग्लिएर खसेका सेताम्य पानीका धर्साहरू । कसैको प्रतीक्षामा बसिरहेको मानिस झैं देखिने यो ठाउँमा म मध्यन्हमा पुगेको छु ।

एक थुंगो गुराँस टिपेँ । कस्तो मादक सुवास हो गुराँसको ! लठ्ठ भइगएँ । थुंगोलाई आँखा चिम्म गरेर निक्कैबेर सुँघिरहेँ । मलाई मस्त नशा चढ्यो । गुराँसका एक एक पत्ता लुछ्दै खाएँ ।  आधा खाएसकेको थिएँ । कोही बोल्यो, 'यसरी खाने होइन नि ! झ्वाम झ्वाम खाने हो ।'

लौ, न चिनेको छ, न जानेको छ । मलाई पो सिकाउँछ त । रिस उठ्यो ।

'रिस उठ्यो होला होइन मेरो कुराले ?' मलाई सोधी । कसरी थाहा पायो ? यस्सो नियालेर हेरेँ, मस्त वैशमा छे । अनुहारमा वैशका छालहरू छन् । वदन पनि उस्तै छ । कतै चिने चिने जस्तो लाग्यो । तर, बिर्सिसकेको रहेँछु ।

मेरो हातको आधा गुराँस खोसेर झ्वाम झ्वाम खायो । अनि बोल्न थाल्यो-

'मेरो नाम शीत हो  । पहिला मेरो नाम युग्योन फुटी थियो ।'  ऊ बोली ।

ओहो, युग्योन फुटी त मेरो पहिलो प्रेमिका पो हो त !

युग्योन बोली, 'अब याद भयो होला तिमीलाई, म तिम्रो पहिली प्रेमिका हुँ ।  तर, समयले हामीलाई रुचाएन । तिमी बतासे बनेर बाँचिरह्यौ । बिस्तारै  मलाई आफ्नोपनको प्रत्याभूति दिलाउन छाड्यौ । त्यसपछि म पनि बिस्तारै तिमीबाट दुरी बनाउन थालेँ । अहिले त हामीबीच यति लामो दुरी बनिसक्यो कि अब चाहेर पनि फर्कन सक्दैनौं । मेरो विवाह आउँदो महिना हुँदैछ ।'

म वाल्ल परेँ । ऊ बोली, 'आ, छाडिदेऊ ती सब कुरा । आऊ, गुराँस खाऔं ।'

ऊ गुराँसको रूख चढी । गुराँसका टन्नै थुंगाहरू झारी । केही गुराँस खायौं । जिस्कियौं । इत्रियौं । गुराँसको ओछ्यान बनाएर एकछिन सुस्तायौं । म आँखा चिम्म गरेर पल्टिएँ । आनन्द महसुस भइरहेको छ । युग्योनले बिस्तारै मेरो ओंठमा किस गरी । मैले आँखा खोलेँ ।ऊ लजाएर फरक्क फर्किइन् ।

ओहो, कस्तो आनन्द  यो । कस्तो मधुमास यो ।

लगभग सवा तीन बजेको हुनुपर्छ दिउँसोको । युग्योन बोली, 'ल है, तिमी नि जाउ, म नि भेडाहरू लिएर घर जान्छु आबो । तिमीसँगको यो भेट सधैं सधैं यादगार रहनेछ ।'

युग्योन गई । मेरो कुनै प्रतिक्रियाको जरुरत ठानिन ।

म पश्चिमतिर लागेँ । झोलामा केही थान गुराँसका थुंगो बोकेको छु । मलाई बस्न त त्यतै मन थियो । भोलि फेरि युग्योन आउँछिन् नै । तर, रोकिँदा समय घर्किसक्थ्यो । समयलाई मैले पछ्याउनैपर्छ ।

लगभग पौने तीन घण्टाको हिँडाइ पश्चात् म एउटा वस्तीमा पुगेँ । झरि परिरहेको छ । सायद, वर्षा याम हो यो ।

वस्तीको गेटमै मेरो गलामा माला लगाइयो । 'स्वागत छ वस्तीमा । मेरो नाम वियोग ।' मलाई माला लगाउँदै बोल्यो ऊ । अनि छेवैमा भएकाहरूको नाम क्रमैसँग भन्यो, 'ऊ चोट, ऊ दर्द, ऊ पीडा, ऊ चाहिँ बिछोड ।'

 दिउँसो अत्याधिक गुराँस खाएकाले पेट दुखिरहेको छ । मलाई यहाँ कुनै क्रिया/प्रतिक्रिया जनाउन मन लागेन । चुपो लागेर बाटो लागेँ । उनीहरू हेरेको हेर्यै भए ।

गुराँसले पेट अरर्रो बनिरहेको छ । दुखिरहेको छ । र पनि हिँडिरहेको थिएँ, अचानक बाटोमै ढलेँ । मुटु फुट्ला झैं भयो । कस्तो दुखेको । के गर्ने होला यस्तो वेला ? कुनै उपाय पत्तो पाइनँ । आँखा चिम्म गरेँ ।  बल गरेँ । सास रोकेँ ।

आँखा चिम्म गरेँ । गरिरहेँ । कतिवेला भुसुक्क निदाएँछु ।

म बिउझँदा मध्यरात भएको रहेछ । एकदम भोक लागिरहेको छ । तिर्खा पनि उस्तै । कति व्याकुल म ! यति तिर्खा, तृष्णा कहिल्यै थिएन मलाई । कस्तो छट्पटी !

'पानी पिऊ !'

यति मध्यराति कोहो मलाई पानी पिलाउन चाहने ! मनमा यस्तै किसिमको सवालले डेरा जमाइहाल्यो ।

तर, सवाल राख्ने समय नै कहाँ र ! चुपो लागेर बिर्को खोलिएको पानीको बोतल लिएँ । घटघट पिएँ । एक लिटर पानी दिउँसोको झरना जसरी छङछङ गर्दै घाँटीभित्र हामफाल्यो ।

'तपाईंको नाम ?' बल्लतल्ल बोल्ने तागत आएपछि परिचयको श्रृङखला सुरु गरेँ ।

'सम्बन्ध ।'

'म चाहिँ...' मैले आफ्नो नाम बताउन के खोजेको थिएँ, उसले कुरा काटिदियो, 'अँ म तिमीलाई राम्रोसँग चिन्छु ।'

'ओहो ! कहाँ चिन्नुभको ?'

'हाम्रो संगत धेरै पुरानो हो । तर, तिमीले मलाई कहिल्यै मतलव गरेनौं ।'  उसको उदास, दु:खी आवाज आयो । गुनासोको कत्रो ठूलो महाभारतसहितको आवाज । यति धेरै गुनासो सहितको आवाज पहिलोपटक सुन्दैछु म ।

'मैले नान रोटी ल्याइदिएको छु । राजमाको दाल पनि छ । खाउ ।' फेरि ऊ आफैं बोल्यो । म वाल्ल परेँ । अँध्यारोमा उसको अनुहार स्पष्ट छैन । नत्र चिन्थेँ पनि होला ।

'खाऊ न ।बढी नसोच ।' ऊ नै बोल्यो ।

म बिस्तारै रोटी टिपेर खान थालेँ । ऊ बोल्न थाल्यो -

'तिमीले मलाई कहिल्यै चिनेनौं । महसुस गरेनौं ।  म तिम्रो जन्मदेखि नै तिम्रो साथमा छु । तिमी सानै हुँदा लाग्थ्यो, अहिले मतलव नगरे पनि बुझ्ने भएपछि मलाई मतलव गर्नेछौ । र नै तिम्रा ठूलाठूला गल्तीहरूलाई पनि मैले माफी दिएँ ।

तिमी बिस्तारै हुर्कँदै गयौ ।

म तिम्रै साथमा थिएँ । तिम्रो हरेक कदम म नभए अर्थपूर्ण हुँदैन थियो । तर, जब तिमीले घरमा झगडा गर्यौ, आमा बालाई रुवायौ, त्यस दिन सबैभन्दा ज्यादा दुखेको थिएँ ।

तिमीले वर्षौं लामो प्रेमलाई कुल्चँदा सबैभन्दा ज्यादा चीत्कार मैले नै निकालेको थिएँ । तर, तिमीले मतलवै गरेनौं । तिमीलाई आफ्नै रुवाइ, जिद्दीपना सही लाग्यो । आफ्नै निर्णय सही लाग्यो ।

त्यसपछि सहर पस्यौ ।

म तिमीलाई एक्लै छाडिदिउँ कि लागेको थियो, तर सकिनँ । तिमी जस्तो भए पनि मैले स्वीकारेँ । तिमीविना मेरो कुनै अर्थ नै थिएन । म हुनुको औचित्य तिमीमा थियो ।

सहर छिरेपछि तिमी धेरै मानिससँग जोडियौ । हरेक मानिससँग जोडिनुमा मेरो भूमिका थियो । केही मानिससँग तिमीलाई जोडेकोमा अहिले पछुतो पनि छ मलाई । ती मानिस धोकेवाज थिए, दलाली, घुसखोरी थिए । तिमी पनि त्यस्तै बन्यौ । यसमा मलाई मेरो आफ्नै कदमप्रति पछुतो छ ।'

सम्बन्धको कुराले हैरान भएँ । छक्क परेँ । यतिन्जेल नान रोटी खाइसकेको थिएँ । मलाई केही बोल्न मन लागेन । मन भारी भएर आयो । कुनै जवाफ फर्काउन सकिनँ । कहिलेकाही उत्तरहरू यसरी पनि गायब भइदिँदा रहेछन् ।

उठेँ । चुपचाप केही नबोली  सरासर हिँडेँ ।

अलि पर पुगेको थिएँ । अचानक 'सम्बन्ध'को याद आयो । अरे, सम्बन्ध खोइ ? पछाडि फर्केर हेरेँ ।

'म यहीँ छु । तिमीसँगै छु । ढुक्कले यात्रा गर, तिमी जहाँ जहाँ पुग्छौ, त्यहीँ त्यहीँ म हुनेछु ।' सम्बन्धको आवाज कानमा ठोक्कियो । यताउता घुमेर हेरेँ । तर, कतै देखिनँ ।
 'म तिमीसँगै छु के' फेरि आवाज आयो ।

म सरासर हिँडेँ ।

लगभग बिहानको तीन बजेको हुनुपर्छ । जुनेली रात । चारैतिर धेरैपरसम्म कोदोबारी छ । जुनेली रातमा कोदो झुलिरहेको प्रष्टै देखिन्छ । ओहो ! म त शरदीय याममा पो आइपुगेँछु ।

यो याम त दशैंको याम हो । तिहारको याम हो । बाआमाको आशीर्वाद लिने याम हो । चेलीबाट भाइटीका लिने याम हो । तर, मेरा बाआमा ? मेरा चेली ? मलाई अचानक घरको याद आयो । म त कहाँ हो कहाँ एकलासमा रहेछु । मन भारी भएर आयो । घरको सम्झनाले बेस्सरी पिरोल्यो । ख्वाक्क खोकेँ । चुरोट सल्काएँ । लुखुरलुखुर हिँडिरहेँ ।

केही पर पुगेको थिएँ, पछिपछि कोही आइरहेजस्तो लाग्यो । चप्पल पड्किएको आवाज आइरहेको छ । टक्क रोकिएर पछाडि हेरेँ । चप्पलको आवाज रोकियो । पछाडि कोही देखिनँ । फेरि हिँड्न थालेँ ।

पछिपछि चप्पलले आफ्नो  आवाज मेरो हिँडाइसँग मिलाइरहेको छ ।

'कोहो हँ ?' रिससहितको आवाज निकालेँ ।

'म...' निन्याउरो आवाज आयो ।

'को हो ?' झर्किएर बोलेँ ।

'म, सधैं सधैं तिम्रो अवहेलनामा बाँचेको जिम्मेवारी हुँ ।'

'जिम्मेवारी ?'

'अँ । तिम्रो बेवकुफी र बेवास्ताले पिल्सिएको जिम्मेवारी ।'

म छक्क परेँ । के नाम हो यो ? कस्तो नाम हो ? जिम्मेवारी रे !

जिम्मेवारी बोल्न थाल्यो-

'सधैं सधैं तिम्रो अवहेलनामा बाँचिरहेछु । तिमी मतलवी छौ । आफ्नै रहर, चाहनालाई सधैं प्राथमिकतामा राख्छौ । मलाई कहिल्यै मतलव गर्दैनौं ।

हेर न यो शरदीय याम । यो वेला तिमी बाआमाको आशीर्वाद लिइरहेको भए, घरमा दशै खर्च बोकेर पुगेको भए ! तिम्री बहिनीको बिहे भएको छैन । विवाह गर्ने खर्च घरमा छैन । तिमी घरको फोन पनि उठाउँदैनौं । तिम्री प्रेमिका प्रेगनेन्ट छे । उसलाई फेसबुक, ट्वीटर, इन्स्टाग्राममा ब्लक हानेको छौ । भन त, अब उसँग आत्नहत्या बाहेक अरू विकल्प छ ?

तिम्रा यस्ता कदमले सधैं सधैं मलाई दुखी बनाइरहन्छ । न म केही गर्न सक्छु, न केही भन्न । सधैं तिम्रो दिमाग सक्रिय रहन्छ । म दिमागलाई कहिल्यै जित्न सक्दिनँ । म त मनमा बसिरहेको हुन्छु ।  तर, तिमी मनलाई मतलवै गर्दैनौं । सस्तो भावुकताले अगाडि बढ्न दिँदैन भन्छौ ।

अनि म सधैं सधैं रोएर बस्नुपर्छ ।'

जिम्मेवारीको कुराले मनमा आँधी ल्यायो । थचक्क बसेँ । च्यापुमा हात राखेँ । मलाई एकदमै रुन मन लाग्यो । चिच्याइ  चिच्याइ रुन मन लाग्यो । तर, आँसु नै आएन । आँसु आउनलाई पनि मन पग्लनुपर्ने रहेछ । मैले त वर्षौंदेखि मनलाई वरफ बनाएर राखेँ ।

बिस्तारै उठेँ । एक रत्ति तागत छैन । जीउ लत्रक्क गलेको छ । बिस्तारै हिँड्ने कोसिस गरेँ ।

लुखुर लुखुर हिँडिरहेँ ।

अलि पर । हिउँ परिरहेको छ । धुपी सल्लाहरू हिउँले घेरिएका छन् । बाटोभरि घुँडासम्म आइपुग्ने हिउँ छ । औंलाहरू चिसोले कटकट खाइरहेको छ । शिशिरको याम रहेछ । बलजफ्ती हिँडिरहेको छु । अब त उज्यालो हुने वेला पनि भयो । मिर्मिरे छ । लगभग आधा उज्यालो छ । निक्कै पर घोडामा कोही म गएतिरै गइरहेछ । घोडा हिँडिरहेछ । रथजस्तोमा एक युवती मविपरीत बसेकी छे । उसको छेवैमा आगो बलिरहेको छ । ऊ आगो तापिरहेकी छे ।

आगो देखेपछि मलाई झन् जाडो भयो । हतारहतार युवती भएतिर पाइला बढाएँ । अलि नजिक पुगेँ । घोडा हिँडिरहेको छ । लगभग हामीबीच ५० मिटरको दुरी छ ।

अब भने घोडा छिटोछिटो हिँड्न थाल्यो । म जति छिटो पाइला चाल्छु, उति नै छिटो घोडा हिँड्छ । निक्कै परसम्म पछ्याएँ, तर ५० मिटरभन्दा दुरी घटेन । थाकेँ । उभिएँ । खुइया गरेँ । अरे ! घोडा पनि उभियो  त । फेरि हिँडेँ । घोडा पनि हिँड्न थाल्यो । दुरी घट्नै दिइरहेको छैन घोडाले । यो के यातना हो !

'हेल्लो ! पर्ख न मलाई पनि । जाडोले मर्न लागेँ ।' मैले बोलिपठाएँ ।

उताबाट केही जवाफ आएन । मैले फेरि अनुरोध गरेँ । अँह, जवाफ आएन । धेरै पटक बोलाइसकेँ, जवाफ आएन ।

'को हो तिमी ? मलाई किन यसरी सताइरहेको छौ ?' दु:खी भएर भनेँ ।

'तिमीले वर्षौंदेखि मलाई नै खोजिरहेको छौ ।' बल्ल जवाफ आयो । तर, मैले वर्षौंदेखि यो युवतीलाई किन खोज्ने ? कोहो र यो ? न कहिले देखेको, न बोलेको ।

'म तिमीलाई किन खोजुँ ? को हौ त तिमी ?' आवेगमा आएर भनेँ ।

बल्ल जवाफ आयो, 'म खुसी हुँ । तिमी वर्षौंदेखि मलाई  नै खोजेर भौतारिरहेको छौ ।'

ओहो ! खुसी !! 'ए एकछिन पर्ख न ।' मैले भनिपठाएँ । तर, जवाफ फेरि आएन । म जति छिटो पाइला चाल्यो, घोडा उति छिटो हिँडिरहेको छ । गलेर लखतरान भएँ । निक्कै पर पुगिसकेँछु । घाम पनि झुल्किसकेछ । 'खुसी'ले मतिर अनुहार फर्काइन् । ओहो ! कति सुन्दर र मासुम चेहरा ! कति मीठो र मायालु चेहरा ।

'पर्ख न !' मैले भनेँ ।  खुसी मुसुक्क हाँस्यो तर, उसैगरी हिँडिरह्यो ।

यति नै वेला मेरो जहाजको साइरन बज्यो । मेरो समय सकिएछ । एयरपोर्टभन्दा अलि वर आइसकेँछु ।लगभग एक चक्कर लगाइसकेँछु । कति चाँडै २४ घण्टा बितिसकेछ । मैले ढिला गरेँ भने हजाज चल्दैन । धेरै समय कुर्नुपर्छ ।

खुसीलाई हेरेँ । ऊ उभिइरहेकी छे । घोडा हिँडेको छैन । एउटा पाइला चालेँ, घोडा नि एक पाइला अगाडि बढ्यो । फेरि चालेँ, घोडा फेरि अघि बढ्यो ।

मलाई खुसीसँग रिस उठ्यो, चित्त नि दुख्यो । चुपो लागेर सरक्क फर्किएँ ।एयरपोर्टमा जहाज ढिला भयो भनेर कराइरहेको छ । हतार हतार एयरपोर्टभित्र छिरेँ । खुसी मतिरै आइरहेको रहेछ । तर, दुरी पचास मिटर टाढै छ ।

उभिएर हेरिरहेँ । खुसीले पनि हेरिरहेछ । आगो तापिरहेछ । जहाजले अचानक लास्ट वार्निङ साइरन बजायो । हतारहतार जहाजभित्र छिरेँ । जहाज स्टार्ट गरेँ । र जहाज उडाएँ । मन भारि भइरहेछ । सबै सबै कुरा छाड्नुपर्यो । आँखा भरिएर आएको छ  । नाकको पोरा फुलेको छ ।

२४ घण्टामा जतिजनासँग संगत गरेँ, ती सबै औधी प्रिय थिए । कसैको मप्रति गुनासो रह्यो, कसैसँग मेरो गुनासो रह्यो । गुनासाहरूको कथा न रहेछ जिन्दगी ।

०००

म आफूभित्रबाट बाहिर निस्किएँ । ओहो, कति रहस्यमय संसार मभित्रको !!

सुनसान छ । रातको ११ बजिसकेछ । सबै सुतिसकेछन् । चुइक्क आवाज केहीको छैन ।

म यति धेरै रहस्य बोकेर बाँच्छु । मभित्र यति ठूलो संसार छ, जसलाई छिचोल्नै सक्दिनँ । तर, सधैं अरूबारे धारणा बनाइबस्छु ।, मप्रतिको मेरो आफ्नै धारणा चाहिँ के हो ?

उत्तर केही पाउँदिनँ । एक प्याला लिन्छु । सिग्रेट सल्काउँछु । लामो पफ सुरुरु फाल्छु । मेरा लागि संसारको सबैभन्दा ठूलो रहस्य म नै हुँ ।

००

'मान्छे रहस्य हो ?' आफैंलाई प्रश्न सोधिपठाउँछु ।
'होइन ! महा रहस्य हो ।' मनले मलाई भनिपठाउँछ ।

हामी  अरूलाई बुझ्ने/अर्थ्याउने दौडमा जिन्दगी खेर फाल्छौं । 'त्यो मान्छे यस्तो/उस्तो, उसको काम सही/गलत, ऊ महान्/बेवकुफ ।' मानिसको जिन्दगीभरको सर्वसत्य खोजी यही चक्रमा रुमल्लिन्छ ।

यो महामूर्ख चक्रभन्दा अलि परै रहेेे रआफूलाई परिभाषित गर्दा  कसैगरी पनि आफैंलाई आफैप्रतिको परिभाषा सही लाग्दैन । ठीक लाग्दै लाग्दैन । चित्तै बुझ्दैन । आफैंले आफूलाई त जसरी अर्थ्याए पनि चित्त बुझ्दैन । बरू अरूले आफूमाथि बनाएका भ्रामक धारणाहरूले खुसी दिन्छ । थाहा छ ती भ्रम हुन् । र पनि खुसी मिल्छ । आत्मरति पनि कत्ति हो !
०००